Over vulkanen, wereldwonderen en boerenkool

De laatste blog, de laatste dag. Een raar idee dat we morgen om deze tijd in het vliegtuig naar huis zitten. Boerenkool met worst is de laatste tijd ons favoriete onderwerp van gesprek, net als onze eigen badkamers, zachte donskussens en natuurlijk alle lieve familieleden en vrienden die we zo gemist hebben. Daarbij negeren we maar even dat het in Nederland voor ons ondraaglijk koud is. Alhoewel de dooi is ingezet en de Elfstedentocht er godzijdank niet komt, zullen wij de eerste tijd waarschijnlijk bibberend moeten doorstaan. Ter info: wij hebben in Guatemala met onze warmste kleren aan onder drie dikke dekens geslapen. Het was ´s nachts toen zo'n 16 graden...

De laatste twee weken hebben we een poging gedaan om het wereldrecord 'Zo snel en zo veel mogelijk Midden-Amerikaanse stempels in je paspoort verzamelen' te breken. Vanachter de raampjes van de bus zagen we geweldige landschappen aan ons voorbijtrekken, maar verder hebben we aan sommige landen denk ik weinig aan gemist. Honduras was bezaaid met grote hopen plastic afval en El Salvador gaf ons de kriebels toen we door de krappe, vieze en met verkoopstalletjes bezaaide straatjes liepen op zoek naar een plek om iets te eten. Dat letterlijk alle winkels, restaurants en ons hotel een kerel met een manshoog geweer voor de deur hadden staan, deed ook niet veel voor ons veiligheidsgevoel. Gelukkig hoefden we er alleen een nachtje te slapen. Belize was zonnig en sfeervol, met vrolijk gekleurde Caribische houten huisjes en een aanlokkelijke azuurblauwe zee. Helaas vonden we het bedrag dat we aan de douane moesten betalen voor de paar uurtjes dat we er in de bus doorheen reden niet zo aanlokkelijk.

Guatemala was echter een land waar we graag nog een keer terug zouden komen om meer te zien. Het honderden jaren oude stadje Antigua was er nu onze enige bestemming. Het staat op de Werelderfgoedlijst en is in de loop der tijd door vele aardbevingen getroffen, waardoor op diverse plaatsen oude kerken, gebouwen en stukjes stadsmuur half afgebrokkeld zijn. Verder is het een ontzettend schattig plaatsje, met kiezelstraatjes, gekleurde huisjes, een groot plein met groene bomen en fonteinen en overvolle markten vol Mayasouvenirs. De Mayavrouwen lopen in hun traditionele klederdracht, hun kinderen in zelfgeweven doeken op de rug. De was doen ze allemaal met de hand, in stenen bakken aan een grote 'vijver' midden in de stad.

Antigua wordt omringd door drie grote vulkanen, waarvan de Pacaya de meest actieve is. De laatste 500 jaar zijn er zo'n 23 uitbarstingen geweest en er valt regelmatig lava te zien. Allebei wilden we heel graag deze vulkaan beklimmen, maar helaas heeft Rianne moeten besluiten dat ze het fysiek niet meer aankon. Of ik zelf nog wel voldoende energie had, dat wist ik niet zo zeker. Maar vol goede moed ben ik uiteindelijk toch in mijn eentje in de bus naar de voet van de vulkaan gestapt. Eenmaal daar ging de groep er meteen met een rotgang vandoor over het 'pad', dat bestond uit mul grijs zand met los lavagrind en grote stenen. Ik hoef er dus vast niet bij te vertellen dat het a hell of a climb was, die anderhalf uur steil omhoog. De prachtige uitzichten over de omringende vulkanen (sommigen zelfs rokend) maakte veel goed, en uiteindelijk lukte het met zelfs om de groep bij te houden en voorop te lopen. Mijn conditie was dus gelukkig nog ietsje beter dan ik dacht! Opeens daalde de temperatuur aanzienlijk en stonden we midden in de wolken aan het begin van een enorme berg donkergrijze, scherpe lavastenen. De krater van de vulkaan is voor toeristen niet te bereiken (de afgelopen jaren zijn er een aantal toeristen verongelukt, waardoor je nu alleen nog met een gids de berg op kunt), maar je kunt wel tussen het resultaat van eerdere uitbarstingen doorklimmen en in door uitbarstingen ontstane grotjes kijken. Op een gegeven moment stopte de gids om met zijn hand in een kuil te duiken. Daar toverde hij handenvol stenen vandaan die nog hartstikke warm waren. Lekker, want mijn handen voelden inmiddels aan als ijsklompjes. Niet veel verder kwamen we op een punt waar de stenen zelfs zo heet waren dat we er marshmellows op konden roosteren. Daar sta je dan, midden op een ijskoude hoop stenen je handen te warmen aan een vuurtje dat in een paar luttele minuten spontaan is gaan branden in een paar droge takjes die de gids in een inkeping had gelegd. Heel bijzonder! De tocht naar beneden was al niet veel relaxter dan de heenweg, omdat je constant weggleed in het losse grind en mijn schoenen binnen no time vol met steentjes zaten. Maar het was het waard, wat een superervaring!

Onze laatste bestemming was Cancun. In veertig jaar tijd hebben de Mexicanen een klein dorpje weten om te toveren in een vreselijk lelijke toeristenstad, vol ultraluxe resorts die volgestopt zitten met rijke Amerikanen. Even wat anders dan zo'n schattig Mayadorpje als Antigua! Maar we kwamen hier met slechts 3 missies: het vliegtuig halen, de Chichen Itza bekijken en bruin worden. Aangezien het hiervoor al bijna twee maanden geleden is dat we een strand hebben bezocht, waren onze lijven alweer flink wit geworden. Helaas is het niet gelukt om weer het kleurtje te bereiken dat we tijdens deze reis ooit hadden. We hadden namelijk precies drie bewolkte dagen uitgekozen om aan het strand te liggen. Niettemin was het fijn om nog even te genieten van helderwit zand en turquoise golven.

De Chichen Itza was onze laatste tour en tevens het derde Nieuwe Wereldwonder dat we in iets meer dan een jaar in the pocket hebben. Vorig jaar zagen we in Jordanie al Petra, in Rio de Janeiro konden we het grote Christusbeeld bijschrijven op ons lijstje en nu bezochten we vlak voor vertrek nog even Chichen Itza, een ruim tweeduizend jaar oude Mayastad. Om daar te komen moesten we nog maar weer eens een bus vol Amerikaanse toeristen trotseren en de bijbehorende ´Jeej, wat zijn we allemaal blij!!!', toursfeer. De gids was vastberaden om ons drie dingen bij te brengen, namelijk dat we A) niet is slaap moesten vallen als hij over zijn land vertelde, B) dat Mexicanen geen luie, tequiladrinkende mannen met sombrero´s zijn en C) we geen souvenirs moesten kopen die dat beeld bevestigden. Maar terwijl wij ons best deden om inderdaad niet in slaap te vallen, vertelde hij ontzettend veel interessante verhalen over de Maya's en de provincie Yucatan. Zo weten we bijvoorbeeld ook weer dat Cancun eigenlijk 'slangennest' betekent, omdat er ruim 50 soorten slangen wonen. Altijd fijn om te weten als je op sandalen loopt...

De Chichen Itza was inderdaad zo indrukwekkend als we ons hadden voorgesteld. Enorme stenen bouwwerken waarvan je je constant afvraagt hoe die kleine mensjes dat in vredesnaam ooit hebben kunnen bouwen. Bovendien was het prachtig weer en hadden we door onze gids (en de groep Amerikanen) te onvluchten alle tijd om op ons gemak met zijn tweetjes rond te kijken. Voor de bus vertrok lagen we heerlijk op onze rug in het gras, te kijken naar de blauwe lucht en te genieten van het zonnetje. Op dat moment waren we ons heel erg bewust van het feit dat dit leven over een paar dagen over zou zijn. Wat laten we allemaal achter? Want hoewel het 'normale leven' nog steeds lonkt, zullen we ook heel veel gaan missen. Het ultieme gevoel van vrijheid bijvoorbeeld, de leuke mensen die we overal ontmoeten en natuurlijk de zon. Deze reis is alles geweest wat ik ervan gehoopt had. We hebben de mooiste plekjes op aarde gezien, bijna twintig landen doorkruist en genoeg avonturen beleefd om nog tot ver na ons tachtigste over na te vertellen. Maar het heeft ook veel stof tot nadenken gegeven. Wat heel erg opvalt is dat we op geen enkele plek zijn geweest waar de mensen het zo goed hebben als in Nederland. Dan besef ik me weer hoeveel geluk ik heb dat ik daar ben geboren en niet in Cambodja, Brazilie of Nicaragua. Het zou voor al die klagende Wildersstemmers eigenlijk verplichte kost moeten zijn om een paar maanden te reizen, dan merk je pas echt dat we in ons land helemaal niets hebben om ontevreden over te zijn. En met dat besef heb ik nu weer ontzettend veel zin om mijn normale, fijne leventje en de leukste baan ter wereld weer op te pikken en thuis na te genieten van alle hoogtepunten die we de afgelopen vijf maanden hebben gehad. Natuurlijk onder het genot van een groot bord boerenkool!

MARIWA's
En dan nu nog een kleine toegift, namelijk de officiele Marion en Rianne Wereldreis Awards, oftewel de Mariwa's. We wilden jullie namelijk niet onthouden was precies onze hoogte- en dieptepunten van de reis zijn en welke mensen en landen nog een viruteel extra schouderklopje verdienen.

Leukste land
Argentinië

Grootste hit
Ai Se Eu Te Pego - Michel Telo

Meest gemist
Een enorm lange lijst etenswaren, variërend van de gehaktballen van mijn moeder tot bolognesechips

Grootste shock
Meisjes zijn zóveel viezer dan jongens in hostels

Meest nutteloze meegebrachte voorwerp
Gedeelde eerste plaats: drinkflessen (want al het water dat je koopt zit al in een flesje) en de veel te grote, veel te zware muskietennetten (als je hem nodig hebt hangt 'ie er al en anders heb je hem dus niet nodig).

Leukste mannen
Argentinië

Grootste deceptie
Rio de Janeiro

Smerigste wc's
Guatemala (eerst naar de vrij gore wc, vervolgens je hokje uit en met een plastic bakje uit een grote ton vies water scheppen, dan je hokje weer in en daarmee 'doortrekken'... iewl!)

Beste vervoer
Achterop de brommer in Ninh Binh

Mooiste natuur
Iguazu watervallen in Argentinië en Brazilië

Mooiste wildlife
Pinguins die in het wild hun jongen voeren in Nieuw-Zeeland

Mooiste strand
Fiji

Leukste stad
Buenos Aires

Nuttigste voorwerp
Hoofdzaklamp (meteen een nieuwe gekocht toen 'ie op mysterieuze wijze verdween)

Leukste mensen die we hebben leren kennen
De Saltagroep, en dan met name onze Ierse vriendinnen Sarah en Deirdre. En natuurlijk de Nederlandse Esther en Manuela die we in Nha Trang leerden kennen en waar we zeker nog een keer mee gaan stappen binnenkort!

Beste hostel
It's a tie: Siete Duendes in Salta (Argentinie), Books Hostel in Rio de Janeiro (Brazilie) en Yajure Surf Hostel in San Juan del Sur (Nicaragua)

Beste ontbijt
Hostel Icaco, Tortuguero (Costa Rica). Voor een gemiddeld hotel misschien wat karig, maar wij waren als een kind zo blij met roerei, vers fruitsap en een heus worstje!

Slechtste hostel
Campo Base Valle de la Luna (Argentinie). Vies, lawaaiig en vervelende staff.

Slechtste ontbijt
Elena Borgen, Managua (droge toast) (en verder niks nee)

Lelijkste stad
Phnom Penh, Cambodja

Mooiste cultuur
Angkor Wat, Cambodja

Beste Nightlife
Buenos Aires

Beste Club
Sailing Club, Nha Trang (Vietnam)

Beste eten
Verse vis in Fiji
runner up: hamburgers in Argentinië (die konden we niet laten winnen om het koeien-laten-schrikken-voor-ze-dood-gaan-verhaal)

Beste verhaal voor verjaardagen
Op de vlucht voor de Vietnamese politie

Best te missen
Maleisië

Beste tripje
Alleen op Maya Bay, Ko Phi Phi (Thailand)

Meest indrukwekkend
Killingfields, Cambodja

Beste onontdekte plek
Punta del Diablo (Uruguay)

Beste gids
Gena, jungletour Costa Rica. Ze wist ontzettend veel te vertellen, zonder het vervelende 'everybody be happy'-sausje

Slechtste gids
Mister Dak, mekong deltatour Vietnam. 'Let's sing some songs so you will forget about sleepy' achtervolgt me nog in mijn dromen...

En tot slot wil ik nog even iedereen bedanken die me de afgelopen maanden zo trouw gevolgd heeft en iedere keer weer deze ellenlange verhalen heeft doorgeploegd. Ontzettend bedankt voor de leuke reacties en steun!!!