Slapeloze nachten in Argentinie: Part II

´When my baby, when my baby smiles at me I go to Riooooo de Janeirooooo......... Brasiiiiiiil lalalalalalalalaaaaa........Rio de Janeiro, Rio whohohoooo.......At the Copa, Copacabaaaaanaaaaaaa!!!!´ Pas als we merken dat verschillende mensen in het inimini vliegtuigje ons aan zitten te staren, hebben Rianne en ik door dat we op hoog volume alle liedjes die we kennen over onze volgende bestemming aan het zingen zijn. Ja inderdaad, we hebben zin om naar Rio te gaan. We hebben ook lang de tijd gehad om ons er op te verheugen, aangezien we net zo´n negen uur hebben doorgebracht op het piepkleine vliegveld van Montevideo. Daar hadden we namelijk de overstap van Buenos Aires naar Rio de Janeiro, maar ondanks dat de maatschappij ons tot driemaal toe had beloofd dat het vliegtuig zou wachten bij vertraging, bleek het net 5 minuten voor wij bij de gate aankwamen te zijn opgestegen. Great. Gelukkig mochten we gebruik maken van de VIPlounge, met zachte leren banken en gratis hapjes en drankjes. Ook kregen we een voucher voor de lunch. Dat we echter pas om 21.20 zouden vertrekken en ver na middernacht in Rio aankwamen en dus ook nog avondeten wilden, was echter niet te begrijpen voor de gestreste mensjes van vliegmaatschappij Pluna. Een kopje thee konden we krijgen. Gelukkig wisten we met onze Hollandse mentaliteit (wij gaan niet weg tot we ons zin hebben) uiteindelijk de Hoge Baas zo ver te krijgen dat hij ook ons avondeten betaalde. En zo hadden we, toen ons vliegtuig ein-de-lijk leek op te stijgen, weer enigszins een goed humeur. Alles wat fout kon gaan was tenslotte al fout gegaan. Rianne had hoge koorts, we hadden een hele dag verloren door het missen van de vlucht, kwamen nu pas midden in de nacht aan in een van de gevaarlijkste steden ter wereld en hadden tot overmaat van ramp nog geen seconde geslapen. Maar ja, we hadden gratis gegeten en gingen naar Rio, of all places. Slapen, dat deden we wel weer als we terug waren in Nederland. We waren er inmiddels wel achter gekomen dat een normale nachtrust in Argentinie onmogelijk is, en zeker niet in Buenos Aires...

Op 4 januari waren we in deze stad aangekomen en het voldeed meteen aan al onze verwachtingen. Ons hostel zat midden op de Avenida de Mayo, de grootste straat van de stad, en onze kamer had een Evitabalkon waar ik gelijk de neiging van kreeg om Madonna´s ´Dont cry for me Argentina´ te zingen. In mijn vorige blog beloofde ik nog dit - gezien mijn belabberde zangkwaliteiten - te zullen laten. Inmiddels kan ik mededelen dat het er die avond na de nodige cocktailtjes toch van gekomen is. Hoewel we doodmoe waren en eigenlijk geen zin hadden om die dag nog veel te doen, veranderden de plannen meteen toen we hoorden dat onze Ierse vriendinnen die we in Salta hadden leren kennen, ook in Buenos Aires waren. Nog beter: hun hostel was slechts een paar straten van ons vandaan en er was iedere avond groot feest. Klein probleempje: je mocht er alleen in als je in het hostel verbleef. Uiteraard zou dat ons niet tegenhouden, dus maakten we die avond voor het eerst kennis met de geweldige feesten van the Milhouse en waren vervolgens weer ontelbare vrienden rijker. Het was zelfs zo leuk dat we ons vanaf dat moment ontpopten tot officiele hostelcrashers. Oftewel: we zijn iedere avond illegaal naar the Milhouse geweest, door A) lief te lachen naar de portier B) gewoon door te lopen alsof we hier al weken kwamen of C) zwaar verontwaardigd te kijken op het moment dat we wel gesnapt werden en vervolgens plan A te herhalen op de beveiliging. Wat altijd werkt als je blond bent.

Aangezien de Milhousefeesten altijd om twee uur eindigen en iedereen zich vervolgens in taxi´s of busjes verplaatst naar de hipste clubs van de stad, is het ons vrijwel geen avond gelukt om voor het ochtendgloren ons hostel te bereiken. Maar aangezien we niet alleen in Argentinie waren om te feesten, sleepten we onszelf iedere keer weer na een paar uur uit bed om de stad te bekijken. Buenos Aires is heel kleurrijk en staat vol met palmbomen en de meest prachtige gebouwen, beelden en fonteinen. Een van de mooiste plekken vond ik het Plazo de Mayo, waar onder andere het beroemde Casa Rosada staat. Dit is het werkpaleis van de president, maar ook de plek waar Evita Peron ooit het volk toesprak.

Je ziet haar portret op heel veel plaatsen terug. Op het grootste kruispunt van de stad staat haar portret op een enorm gebouw, aan de andere kant kijk je uit over de beroemde obelisk. Het heeft me overigens bijna mijn leven gekost om daar een foto van te maken, want de enige plek waar dat kan is midden op het zebrapad. Toen ik klaar was met fotograferen zag ik aan het stoplicht dat ik nog precies 3 seconden had om aan de overkant te komen, voor ik zou worden overreden door een honderdtal taxi´s. Onze Aziatische oversteektechniek (gewoon doorlopen en hopen dat ze je ontwijken) werkt hier duidelijk niet. Verder hangt de hele stad vol met spandoeken, flyers en graffitikreten waaruit de waardering van het volk voor president Cristina Kircher blijkt.

Dat dat wel eens anders is geweest, blijkt wel als we op donderdag naar het plein gaan. Op die dag verzamelen daar namelijk de Madres de la Plaza, oftewel de moeders van de mensen die zijn ´verdwenen´ tijdens het regime van Videla. We wilden dit graag zien, maar hadden geen idee hoe indrukwekkend het in werkelijkheid zou zijn. Een stuk of twintig stokoude vrouwtjes strompelden over het plein met in hun handen foto´s van de kinderen en een spandoek. Achter hen liepen familieleden en andere mensen die de moeders aanmoedigden in hun strijd voor de idealen van de vermisten. De vrouwen zongen teksten als ´laten we de idealen van de vermisten in leven houden´, waarna de rest antwoordde met ´Moeders van het plein, het volk omarmt jullie´. Ik werd er helemaal emotioneel van, zeker als ik me bedacht dat deze vrouwen al jarenlang iedere week naar dit plein komen om te strijden voor de idealen van hun kinderen.

Gelukkig hebben we ook nog een andere kant van Buenos Aires gezien, de kleurrijke straat Caminito in de wijk La Boca. De huisjes zijn beschilderd in alle kleuren van de regenboog, versierd met muurschilderingen en voorzien van schattige balkonnetjes. Overal zijn gezellige restaurantjes, er wordt muziek gespeeld en tango gedanst. Er hing zo´m leuke sfeer en er was zoveel te zien dat zelfs wij (speedtravelers met twee uur slaap op de klok) er uren hebben rondgekeken. Ook hebben we het stadion van de Boco Juniors bezocht. Voor Rianne was dat als voetbalfan natuurlijk een absolute must, maar ook ik vond het leuk om te zien waar Maradona zijn voetbalcarriere is begonnen en geeindigd.

Helaas hebben we uiteindelijk niet genoeg tijd gehad om alles te zien wat we hadden gewild. Een paar nachten onder de airco (en dan overdag weer 38 graden) hebben er namelijk voor gezorgd dat Rianne zondag met hoge koorts en benauwdheid in bed lag. We dachten dat een beetje rust en goede medicijnen wel voldoende zouden zijn om haar te laten herstellen, maar daar dachten ons Israelische kamergenoten duidelijk anders over. Die vonden dat wij de meest egoistische mensen waren die ze ooit hadden ontmoet, omdat wij hen vroegen of de airco twee nachtjes uit mocht. Wij hadden kennelijk niet door hoezeer zij ´leden´ onder de warmte. O ja, en er waren muggen! Tja, als je niet tegen muggen en warmte kunt, waarom ben je dan in vredesnaam op reis? Omdat het al snel duidelijk was dat zij niet van plan waren rekening te houden met hun zieke kamergenoot, verstopte ik die nacht de afstandsbediening onder mijn kussen. Gevolg: de Israelisch meiden hebben ons de hele nacht wakker gehouden door op zoek te gaan naar andere afstandsbedieningen, met deuren te slaan, licht aan te doen, met hun telefoon te spelen, tegen onze bedden te schoppen en uiteindelijk zelfs tegen ons te schreeuwen dat we racisten waren en nooit welkom waren in Israel. Uiteindelijk werd dit de kortste nacht tot nu toe (0 uur slaap, en dat terwijl we niet eens uit waren geweest) en was Rianne de volgende dag alleen maar zieker dan ervoor.

En zo begonnen wij dus aan de rampzalige dag op het vliegveld in Montevideo. Toen we tegen tweeen eindelijk in Rio aankwamen, dachten we dat we in een taxi konden stappen en in ons bedje konden kruipen. Maar volledig volgens de Wet van Murphy lagen onze backpacks niet op de band. Kennelijk was 9 uur voor Pluna niet genoeg om de koffers van 5 gestrande mensen op de juiste bestemming te krijgen. En juist deze keer hadden we nog tegen elkaar gezegd dat we eigenlijk wat te makkelijk werden over vliegen. Waar we de eerste keren nog standaard een survivalpakket voor de eerste dagen in onze handbagage hadden, bezaten we nu niet eens meer een schone onderbroek. We zijn dus in onze vieze kleren in ons hostelbed gecrasht. Vanochtend hebben we ons gedouched met de shampoo die we in de badkamer op de grond vonden, om vervolgens dezelfde vieze kleren weer aan te trekken.Geen goede start...

Inmiddels zijn we een halve dag verder en zijn we in blijde verwachting van onze rugzakken, die als goed is elk moment in ons hostel kunnen worden bezorgd. En dan kunnen we eindelijk gaan genieten van Rio de Janeiro! We zijn niet van plan om hier veel meer te slapen dan in Argentinie, maar hopen wel dat het nu even klaar is met vervelende kamergenoten, ziek zijn en verdwenen\gestolen spullen. Deze keer geen foto´s bij de blog, want de snoertjes om die online te leggen zitten in... juist, de backpacks. Ook zijn we een aantal foto´s helaas kwijtgeraakt omdat onze camera is gestolen.

En dan nu nog even een vraag. Stel dat je bij me komt eten. Ik kook een pastaatje met tonijn en tomaat (want dat is goedkoop en kan in 1 pan), snijd de tomaten met mijn zakmes en gooi alles in een pan die er uitziet alsof hij de oorlog nog heeft meegemaakt. Vervolgens was ik twee bordjes af met een sponsje waar ik vorige week ook de wc mee heb schoongemaakt en droog dit af met de handdoek die ik daarvoor gebruikt heb in de douche. Ik zet alles voor je neus en geef er een lepel bij die ik net van de grond heb opgeraapt. Zou je het opeten? De gemiddelde persoon in ons hostel kennelijk wel, want dit is precies de situatie waarin wij de afgelopen week hebben moeten koken. Onze keuken was uitgerust met niet veel meer dan 2 pannen (zonder oren), een smerige snijplank en twee lepels. Daarnaast was er niets wat er uitzag alsof je het kon aanraken (tenzij je graag de binnenkant van toiletpotten bevoelt). Uiteindelijk kwam het er op neer dat wij plastic zakjes als servies gebruikten en zeer creatief zijn geworden met het bedenken van voedsel waar je geen pannen voor nodig hebt. Dus voor iedereen die denkt dat het makkelijk is om de tien kilo die ik ben afgevallen er weer aan te eten: probeer eens een paar weken te backpacken :-).