Rio de Ellende

Het was een droom om naar Rio de Janeiro te gaan. Toen ik vanuit het vliegtuig neerkeek op de grote groene heuvels en al die lichtjes er tussenin, kon ik ook alleen maar denken dat dit toch wel de mooiste stad ter wereld moest zijn. Maar helaas, Rio heeft ons niet gebracht wat we ervan hadden gehoopt. Sterker nog: we konden eigenlijk niet wachten om weer weg te gaan. Dat heeft voornamelijk te maken met een grote dosis pure pech. In mijn vorige blog vertelde ik al over de verkeerde start: het drama met onze gemiste vlucht en de niet gearriveerde bagage. Daar kwam nog bovenop dat Rianne al goed ziek was toen we aankwamen. Herstellen van een infectie in je neus en eentje in je voorhoofd gaat echter niet zo makkelijk als er precies op dat moment een enorme hittegolf heerst in de stad. Het was zo ontzettend benauwd dat zelfs de Brazilianen zaten te puffen van de hitte en het zweet zelfs als je niets deed in straaltjes van je lijf liep. Dat in combinatie met de vervuilde metropoollucht maakte het bijna onmogelijk te ademen. Zo ging het met Rianne van kwaad tot erger, waardoor we uiteindelijk een volle zondag doorbrachten in het ziekenhuis. Daar kreeg ze een minuut of tien pure zuurstof toegediend en mocht te uiteindelijk naar huis met een flinke dosis antibiotica. Uiteraard was het advies van de dokter om veel rust te houden en vooral niet te drinken. Maar die conclusie hadden we zelf een paar dagen eerder ook al getrokken, nadat we gezien hadden dat het uitgaansleven in Rio toch nooit zou kunnen tippen aan dat van Buenos Aires.

We hadden het geluk dat we in een heel fijn hostel zaten, met een geweldige keuken, een gezellige en koele gemeenschappelijke ruimte en heel lief personeel. Rianne kreeg het zelfs voor elkaar om op de eerste dag al beste vriendinnen te worden met de schoonmaakster. Ja, ze maken het waarschijnlijk niet vaak mee dat een gast aanbied zelf de kamer even te bezemen! Onze dagen in Rio hebben we dus voornamelijk doorgebracht door goed te eten, slapen en de volledige Bourne-trilogie te bekijken. Ja, dingen die je al niet kan doen in een wereldstad!

Net toen het enigszins beter ging met Rianne en we een VAAG plan hadden gemaakt om EVENTUEEL iets te gaan doen die middag, kwam de volgende dosis pech ons alweer tegemoet. Toen wij braaf lagen te slapen om 4.30 uur in de nacht, werd er namelijk zo´n 500 euro van onze beide rekeningen gepind. Wat? Aangezien we allebei nog gewoon in het bezit waren van onze pasjes, was er maar één conclusie mogelijk: onze bankpassen waren geskimd op het vliegveld, dezelfde nacht waarin alles al fout leek te gaan. Uiteindelijk hebben we de hele dag besteed met het bellen van de bank en aangifte doen op het politiebureau aan de andere kant van de stad. Gelukkig bevestigde de politie meteen dat er inderdaad een automaat geskimd was op het vliegveld, we waren niet de enige slachtoffers. Ook werden we gewaarschuwd voor de automaten van de betreffende HSBC-bank. Ondanks dat dit een internationale Engelse bank is, heeft HSBC een belabberd veiligheidssysteem waar ze weigeren iets aan te veranderen. Hierdoor is het voor criminelen simpel om deze automaten te skimmen en wordt dit dus ook volop gedaan, vooral ´s nachts. Nogmaals bedankt vliegmaatschappij Pluna, dit was dus precies de reden waarom wij niet midden in de nacht in Rio hadden willen aankomen...

Waarschijnlijk krijgen we van de bank het verloren geld terug, maar dit incident heeft de doodslag gegeven aan ons gevoel van veiligheid in de stad. Op een van de eerste dagen hoorden we al van een blond hostelgenootje dat zij op klaarlichte dag was beroofd, slechts honderd meter van ons hostel. De buit was slechts vier Real en een lipgloss, maar dat was kennelijk al voldoende om te dreigen haar ogen uit te steken met een scherp voorwerp. Brrr. Het personeel van ons hostel had ons al geadviseerd om niet met een tas over straat te gaan, maar alleen wat los geld mee te nemen in je ondergoed. Onvoorstelbaar hoe handig je wordt met wat je allemaal kunt vervoeren in je beha, haha! Maar ondanks onze goede voorzorgsmaatregelen konden we niet voorkomen dat we de hele tijd op een vervelende, bedreigende manier werden aangestaard. Dat droeg niet bij aan onze zin om de stad te ontdekken. Foto´s maken was ook vrijwel onmogelijk, aangezien met een camera rondlopen vragen was om moeilijkheden. Ondanks dat we ook gewaarschuwd zijn voor Buenos Aires én onze camera daar is gestolen, voelde ik me daar zelfs ´s avonds geen moment onzeker als we alleen over straat gingen. Toen zelfs een grote Israelische man toegaf dat hij zich nog nooit in een stad zo onveilig had gevoeld als hier, wisten we zeker dat het niet aan ons lag.

Maar goed, om dit negatieve verhaal ook een positieve draai te geven: door de vele bus- en taxiritten naar politiebureau´s, ziekenhuizen en busstations hebben we uiteindelijk toch nog veel van de stad gezien. Zo weten we inmiddels dat de Copacabana misschien wel het beroemdste strand ter wereld is, maar zeker niet het mooiste. En waarom vindt iedereen het in die wijk normaal om in slechts een minuscule zwembroek of bikini over straat te gaan? Ook hebben we diverse mooie parken gezien en heel veel kleurrijke gebouwen. Rio is zeker een mooie stad om te zien! Ook is het ons gelukt om tussen de bedrijven door toch nog de dingen te doen die we het liefst wilden doen. Zo hebben we een straatfeest bijgewoond in de wijk Lapa, waar ook ons hostel was. De hele wijk stond vol mensen, kraampjes met eten en overal klonk muziek. Het was ontzettend grappig om te zien hoe de Braziliaanse vrouwen en homo´s al hun lichaamsdelen in de strijd gooien om de samba te dansen. We hebben nog even geprobeerd om het na te doen, maar helaas heb ik hiervoor niet voldoende kont om mee te schudden!

Natuurlijk kun je niet in Rio zijn geweest zonder een bezoek te hebben gebracht aan Cristo, oftewel het enorme beeld van Jezus Christus bovenop de heuvel. Het was nog een heel avontuur om er te komen. In ons hostel hadden we gehoord welke bus we moesten nemen, maar aangezien we niet wisten of we bij de juiste halte stonden, vroegen we in ons beste Portugees (gooi handen vragend in de lucht en roep ´Cristo??´) de weg. We werden door hele lieve, behulpzame mensen in een bus gezet, die met zo´n enorme snelheid over de kiezelstenen de berg opreed dat het voelde alsof we zojuist in een achtbaan waren gestapt. Uiteindelijk werden we halverwege de berg afgezet, precies in het midden tussen Cristo en het treintje waarmee we naar boven hadden gemoeten. En probeer je daar dan maar eens uit te redden, als je niemand in de omgeving verstaat. Vooraf dacht ik dat Portugees vrij veel op Spaans zou lijken. Als je het leest, doet het dat ook enigszins. Maar als de Brazilianen praten, lijkt het meer op - en ik quote Rianne - ´een dronken Chinees die Spaans probeert te zingen´. Daarbij komt nog dat ze totaal niet gewend zijn om een andere taal te spreken, waardoor ze je aankijken alsof je gek bent als je een woord niet exact met het juiste accent aanspreekt. Agua kennen ze niet, wel agúa. Carne zegt ze niets, wel caaaarne. En busstation Rodo Varia zei de taxichauffeur niets, Rodo Viaria wel. Met dit gegeven is het eigenlijk een wonder dat we uiteindelijk toch nog bij Cristo aanbeland zijn. En daar hadden we zowaar eens geluk (ja, het bestaat): het was de helderste dag die week, waardoor we een fantastisch uitzicht over de stad hadden. Daarbij stond de zon precies op het juiste punt om te zorgen dat het leek alsof Cristo een aureool om zijn hoofd had.

Op onze laatste dag hebben we nog een tour gedaan naar de grootste favela, oftewel sloppenwijk, van Zuid-Amerika. Deze favela heet Rocinha, wat ´little farm´ betekent en heeft slechts vier straten. Toch wonen er 70.000 tot 100.000 mensen op die ene grote heuvel. De regering neemt beetje bij beetje de favela´s over, waardoor de leefomstandigheden enigszins verbeteren. Zo hebben veel inwoners tegenwoordig zelfs televisie. Toch is het nog steeds afschrikwekkend om te zien in wat voor puinhoop deze mensen leven. We moesten ons een weg banen tussen het afval, de straathonden en bedelende kinderen en werden door de gids op diverse plekken gewezen op kogelgaten in de muur of vergane drugsmarkten. Mensen die helemaal onderaan de heuvel wonen hebben de slechtste huizen, want als het een tijdje hard regent stromen hun huizen vol met modder en afval. Toch was het heel interessant om te zien hoe zo´n groot deel van de stad leeft, en hoe tevreden ze er eigenlijk mee zijn. Dat maakt ons er weer extra van bewust hoe gelukkig wij onszelf mogen prijzen met een leven als het onze en de mogelijkheid om deze reis te maken, ook al gaat er zo nu en dan iets mis.

Zingend zijn we Brazilië in gekomen, maar zingend zijn we er uiteindelijk ook weer weggegaan. Ook al waren de dingen die we in Rio hebben gedaan uiteindelijk heel leuk: de negativiteit van de pech die we hebben gehad en het onveilige gevoel op straat had uiteindelijk de overhand. Daarom zijn we nu ook heel blij dat we in Costa Rica zijn. Met Rianne gaat het gelukkig steeds beter, nog even en ze is weer helemaal de oude. We hebben nog zes weken te gaan en fantastische plannen om deze ten volle te benutten, met paradijselijke stranden, jungletours, vulkanen, Mayawonderen en nog veel meer moois. Nu maar duimen dat we onze portie pech voorlopig weer even hebben gehad!

Benieuwd hoe Rianne het heeft beleefd in Rio? Lees haar verhaal op http://www.rianneklazinga.com. De foto´s zijn te zien op http://www.photobucket.com/marionriannebrazilie