Over paradijselijke watervallen en nieuwe familie

Veertig graden in de schaduw. Hoewel deze temperatuur zo nu en dan dagen oplevert waarop we niet veel meer doen dan met zo weinig mogelijk kleren (als degelijk is in een slaapzaal) onder de airco op bed liggen, hebben we nog geen heimwee naar de koude, grauwe dagen voor Kerst in Nederland. Natuurlijk missen we onze vrienden en familie, maar gelukkig is daar een goede oplossing voor: Nieuwe Familie! We ontmoeten zoveel leuke mensen in de hostels waar we verblijven dat het soms net voelt alsof we met z’n allen een grote familie zijn. De drie Ierse meiden bijvoorbeeld waar we een gezellig meiden-filmavondje mee hebben gehouden en urenlang hebben gedanst, en de groep jongens waarmee op stap zijn geweest om steak te eten en waterpijp te roken (tot het moment dat we het gevoel kregen iets te veel in de weg te lopen van hun versierpogingen op Argentijnse meisjes). Helaas moeten we iedere keer weer opnieuw afscheid nemen, net op het moment dat we ons aan mensen gaan hechten. Voordeel is weer dat onze Facebook-vriendenlijst met de dag groeit.

Hoewel ik eerst zo mijn twijfels had over slaapzalen, zou ik nu niet eens meer een tweepersoonskamer willen. Iedere dag is het weer een verrassing wie er in de kamer inchecken en waar ze vandaan komen. Met iedereen voer je vrijwel hetzelfde gesprek: waar kom je vandaan, hoe lang duurt je reis, waar ben je allemaal geweest en waar ga je nog naartoe. Pas in een veel later stadium kun je jezelf eventueel voorstellen, maar meestal is Nationaliteit + Geslacht voldoende om te begrijpen wie wie is. Nationaliteit is wel een belangrijk detail voor ons, aangezien Rianne en ik er inmiddels aan gewend zijn geraakt dat niemand Nederlands spreekt, en we dus zonder gevaar over onze kamergenoten kunnen roddelen. Zo deelden we twee dagen terug onze kamer met de Engelse Josh & John (hoe verzin je het). Na discussies over Nederlandse, Belgische en Engelse politiek kwam het gesprek op het feit dat John beweerde een fotografisch geheugen te hebben en in slechts twee uur Nederlands te kunnen leren spreken. Aangezien wij hartelijk moesten lachen om dit belachelijke idee, gingen we graag de weddenschap aan. De volgende dag zou hij vijf Nederlandse vragen correct moeten beantwoorden. De inzet: twee biertjes. We vonden dit nog een vrij lage inzet, aangezien er geen enkele kans was dat het hem zou lukken. Ahum. De volgende dag beantwoordde John tot onze grote verbazing vlekkeloos vragen als ‘Wat is je lievelingskleur’. Waar hij Nederlands geleerd had? Gewoon thuis in Belgie, waar hij het grootste deel van zijn leven had gewoond. John heette overigens gewoon Ludovic, maar dat had de geloofwaardigheid van zijn Britse accent vast aangetast. Heel sportief (lees: met een knalrood hoofd) beaamden we ons verlies. Niet alleen waren we de boys twee biertjes schuldig, ook moesten we eens grondig nadenken waar we het in hun bijzijn allemaal over hadden gehad (zoals dat we ons er best in konden vinden dat zij halfnaakt door de kamer paradeerden). We namen ons meteen voor om vanaf nu wat voorzichtiger te doen wat het roddelen over kamergenoten betreft. Al ging het diezelfde avond weer bijna mis. We waren er namelijk vrij zeker van dat de Israelische tweeling in onze kamer geen Nederlands kon verstaan. Tot een van hen vrolijk kwam vertellen dat hij Nederlandse politiehonden trainde en zodoende een beetje Nederlands sprak. Gelukkig voor ons kwam hij niet veel verder dan ‘Zit’, ‘blijf’ en ‘vast’. Althans, dat hopen we dan maar…

De hitte van de afgelopen dagen heeft ons in ieder geval niet weerhouden om nog een geweldige trip te maken naar de Iguazu watervallen. Dit juweeltje van een nationaal park ligt op de grens van Argentinie en Brazilie en bestaat uit bijna 300 watervallen van in totaal maar liefst 2700 meter breed. Of je ze nu van veraf bekijkt, op de plaats waar je ze bijna kunt aanraken (en je dus bijna niet zonder kletsnat shirt wegkomt) of vanaf het punt waar het water naar beneden stort: ieder uitzicht lijkt nog mooier dan het vorige. Het hoogtepunt is wel de Garganto do Diablo, oftewel de keel van de duivel. Een enorme ronde krater van 150 meter breed waar het water met heel veel geweld als een kolkende witte massa de diepte in stort. Als je naar beneden kijkt zie je allemaal grote regenbogen en allemaal vogels die door het opspattende water spelen, zo mooi! We hebben er urenlang onze ogen uitgekeken, ook al was het veel te warm en vochtig om zoveel kilometers en trappen te lopen. Ook leuk was dat we in de jungle heel veel bijzondere dieren hebben gezien, zoals wasbeertjes, enorme leguanen en een toekan.

Inmiddels zijn we aangekomen in Uruguay. Dat had nog heel wat voeten in de aarde, waaronder een trip van zo'n 30 uur. Dat zou op zich al een trip from hell zijn, maar het bleek nog erger te kunnen. We zouden eerst met de bus naar grensplaats Concordia reizen, waar we net buiten de stad zouden worden afgezet. Van daaruit gingen, volgens de mevrouw van de buscompany, iedere tien minuten bussen en taxi's naar het busstation, waar onze bus naar de grens vertrok. Omdat de vorige bus die we hadden genomen na een half uur kapot ging en we aan de kant van de weg hadden moeten wachten op een nieuwe, hadden we dit keer ruim twee uur overstaptijd genomen. Maar zelfs dat bleek niet genoeg. Na horror-achtige onweersbuien werden we uiteindelijk tegen zes uur 's ochtends de bus uit gegooid. We waren letterlijk in the middle of nowhere, in de modder en zonder uitzicht op iets wat ook maar in de buurt kwam van een stad. Na een half uur was er bovendien nog steeds geen bus of taxi te bekennen.en de tijd begon te dringen. Wel stond er een politieauto. Dat lost alles op, dachten we. Maar zelfs nadat we de sullige politieman twee keer wanhopig ons probleem hadden uitgelegd, kregen we nog steeds een antwoord dat vrij vertaald 'lullig voor je´ betekende. Argentijnse mannen: good for nothing. Dat onze enige uitweg op dat moment liften was (inderdaad, twee blonde meisjes langs de weg in Argentinie), maakte kennelijk ook geen indruk op meneer agent. De politie is je beste vriend, toch? Uiteindelijk stopte er gelukkig een auto, die wonder bij wonder een taxi bleek te zijn op weg naar zijn werk. Hij moest eerst nog wat familieleden afzetten, maar gelukkig mochten we mee. En zo hebben we uiteindelijk toch nog onze bus gehaald, en heeft dit kerstverhaal gelukkig toch nog een happy end.

We brengen de kerstdagen door bij Eloisa, een vriendin van Rianne die in Montevideo woont. Vanavand gaan we bij haar familie een typisch Uruguayaanse Kerst vieren, met heel veel eten, drank en muziek. Om twaalf uur ´s nachts is er vuurwerk, de Kerstman en cadeautjes. Al lijkt me dat op dit moment nog erg ongeloofwaardig, aangezien het hier buiten nog steeds zonnig is en er totaal geen kerstsfeer hangt zoals wij die gewend zijn.
Morgen, op 1e Kerstdag vertrekken we met zijn drieen voor vijf dagen naar Punta del Este, wat ongeveer het Saint Tropez van Zuid-Amerika is.

Foto´s kunnen we nu helaas niet uploaden, maar die volgen hopelijk snel. Voor nu wens ik iedereen hele fijne Kerstdagen en alvast een heel gelukkig, gezond en liefdevol 2012!