Ongewone en onvergetelijke feestdagen

Luid toeterend komt er een grote feestwagen langs, met daarin uitgelaten jongens met kerstmutsen op hun hoofd. Als je net met je zonnebril op en T-shirt aan door de straten van Montevideo struint, lijkt dat net zo logisch als barbecuen in de sneeuw. Nee, het mag dan de dag voor Kerst zijn, maar ik voel het niet. Terwijl ik in Nederland ieder jaar in mijn feestjurk de hele dag in de keuken sta en meebrul met de kerstcd, lijkt het nu ´just another day´. Toch komen we niet onder de feestvreugde uit. In Uruguay is Kerstavond, oftewel Noche Bueno, de belangrijkste Kerstdag. Die wordt vanzelfsprekend gevierd met familie, dus zijn we die avond uitgenodigd bij de vader van Riannes vriendin Eloisa. Gewapend met een salade en een grote bak ijs (onmisbaar bij een maaltijd in Zuid-Amerika) staan we die avond rond achten op de stoep bij Eloisa´s vader en zijn vrouw. Daar zijn ook haar beide broers met hun vriendinnen en zoontje van 2, haar oma, de zus van haar oma, een oom en twee halfzusjes van 3 en 5. De hele avond zitten we in de tuin te barbecuen, terwijl de kinderen met kerstmutsjes op staan te springen en dansen op de laatste Braziliaanse hit Ai se eu tu pegu (die overigens een tekst heeft die niet geschikt is voor de gemiddelde 3-jarige, maar dat merken ze gelukkig niet, want ze spreken geen Portugees). Het is ontzettend gezellig en bijzonder om op deze manier Kerstavond door te brengen, zeker omdat ze hier hele andere gebruiken hebben dan wij gewend zijn. Om twaalf uur ´s nachts barst er een enorm vuurwerk los. Iedereen gaat naar buiten en wenst elkaar een fijne kerst, net zoals wij doen met Oud en Nieuw.

Als iedereen weer binnen is, ligt er ´opeens´ een enorme stapel cadeautjes onder de Kerstboom, allemaal voor de kinderen. Nou ja, allemaal… Eloisa had al door laten schemeren dat ze iets voor ons had gekocht, dus als mijn naam wordt genoemd ben ik niet eens verbaasd. Maar als er opeens een enorm pak voor mijn neus ligt met daarop het handschrift van mijn moeder, weet ik niet wat me overkomt. Naast me zit Eloisa veelbetekend te lachen, dus even later krijg ik door dat mijn ouders een pakketje voor mij naar haar huis hebben laten sturen. Het zit vol met dingen die ik al maandenlang mis: tijdschriften, een boek, haar- en gezichtsmaskers en bovenal: speculaas en chocoladepepernoten. En ik had mijn moeder in november nog wel per mail gesmeekt een zak voor me te bewaren, zodat ik daar in maart alsnog van kon genieten! Ook voor Rianne zou er een pakketje moeten zijn, maar helaas: dat is net niet op tijd aangekomen. Natuurlijk een enorme domper, maar het idee dat er nog meer verrassingen op ons liggen te wachten, maakt veel goed. Gelukkig is er wel een kaart van haar opa en oma. Het is zó leuk om iets van thuis te krijgen, dat ik opeens volledig in de Kerststemming zit en mijn familie en vrienden op dat moment wel even heel erg mis. Toch had ik die avond nergens anders willen zijn dan bij deze lieve familie, die ons het gevoel geeft enorm welkom te zijn. We gaan nog uren door: er wordt gitaar gespeeld, gezongen en de kinderen rennen als een kip zonder kop met hun nieuwste speelgoed door het huis. Zelfs als Rianne en ik om twee uur ´s nachts op instorten zijn, lijkt de 2-jarige Manuel nog lang niet moe. Helaas duurt het nog even voor we van ons bed mogen genieten. Heel Zuid-Amerikaans bedenkt iedereen zich namelijk pas op het moment dat ze naar huis willen dat het de drukste nacht van het jaar is en de taxicentrales overuren maken, waardoor het nog twee uur duurt voordat iedereen in een taxi naar huis zit. Ach ja, ook dat hoort bij de Zuid-Amerikaanse traditie, denken we maar.

Tijd om uit te slapen is er niet, want om 10 uur de volgende ochtend moeten we alweer in de bus zitten naar Punta del Este, het St. Tropez van Zuid-Amerika, waar we een vrijwel gratis appartementje aan het strand hebben. Ja, het leven van een wereldreiziger is zwaar, mensen. Eerste Kerstdag brengen we dus door in bikini op het strand, terwijl Eloisa prachtige liedjes zingt en speelt op haar gitaar en Señor Heladero ons zo nu en dan een heerlijk waterijsje verkoopt voor de nodige afkoeling. De dagen erna zien er – vreemd genoeg – exact hetzelfde uit. Behalve het strand is er in Punta del Este namelijk weinig te doen voor arme backpackers als wij. Als je een flinke creditcard en privéjacht hebt daarentegen kun je je eindeloos vermaken in de luxe restaurants en casino´s. Op het strand lopen er constant paparazzifotografen voorbij en dat is vast niet voor niets. Sterren als Shakira en Richard Gere schijnen hier een huis te hebben, dus er zal vast hier en daar een leuk kiekje te maken te zijn van vakantiehoudende celebs. Niks voor ons dus, maar een heerlijke plek om te werken aan ons (inmiddels) jaloersmakende bruine kleurtje. Ook komen er nog een stel vrienden van Eloisa langs in het appartement, Rosanna en Sebastián. Rosanna is helderziende van beroep en vindt het leuk om kaarten voor ons te leggen. Het wordt een hele bijzondere avond. Dat Rosanna erg goed is en cliënten heeft over de hele wereld wisten we, maar dat ze er zó ontzettend bovenop zou zitten, is bijna niet te bevatten. Terwijl we elkaar net een uur kennen, weet ze tot in de kleinste details alles over onze levens en karakters te vertellen. Wat ze precies over mijn toekomst te gezegd heeft ga ik natuurlijk niet verklappen, maar ik ben ontzettend benieuwd hoeveel er van klopt. In ieder geval waren we blij dat we deze bijzondere mensen hadden ontmoet en was het jammer dat we zo snel alweer afscheid moesten nemen. Het was namelijk alweer tijd voor ons volgende feestje!

Oud & Nieuw zouden we vieren in Montevideo. Rianne en ik zagen het al helemaal zitten om op een groot plein midden in de stad af te tellen tot twaalf uur en vervolgens de hele nacht lang te dansen. Wat we echter niet wisten, is dat we ongeveer de saaiste stad ter wereld hadden uitgekozen om dit plan uit te voeren. In Uruguay is het namelijk gebruikelijk dat je, net als met kerst, deelneemt aan de familiebarbecue. Pas na drieën gaan mensen naar de stad om uit te gaan, waardoor je rond middernacht een speld kunt horen vallen in het centrum. Aangezien we niet op wereldreis zijn om de jaarwisseling door te brengen bij oma op de bank en Eloisa daar niet onderuit kwam, gingen Rianne en ik last minute op zoek naar een nieuwe feestbestemming. Dat werd Punta del Diablo, een kustplaats in de buurt van de Braziliaanse grens. Eigenlijk is het een klein visserdorpje, date een paar maanden per jaar uitgroeit tot een waar feestparadijs voor jonge mensen. Toen we uit de bus stapten (overigens weer eens in de middle of nowhere, maar dat begint een gewoonte te worden) voelden we de sfeer al. Het deed me een beetje denken aan de sfeer op een festival als Lowlands of Pinkpop. Het beeld van het dorpje (geen verharde wegen en ieder gebouw ziet er uit als een strandtent) droeg hier nog eens extra aan bij. Ook was er, op ons na, geen enkele westerse toerist te bekennen, wat ons het gevoel gaf dat we een onontdekt paradijs hadden gevonden. Eenmaal aangekomen in ons hostel sloeg de paniek even toe toen bleek dat de enige pinautomaat in het dorp niet werkte en de eerstvolgende 40 kilometer verderop zat, maar we merkten al snel dat Punta del Diablo niet de plek is waar je ergens druk over moet maken. Don´t worry, was het motto van het hostel. Die pinautomaat ging het vast ooit wel weer doen, en anders leenden ze ons toch geld? Dit was duidelijk een andere sfeer dan in Punta del Este. Daardoor gebeurde het ook dat wij ons volledig overdressed voelden toen wij op 31 december om half negen ´s avonds in onze nette zwarte jurkjes en pumps tussen de mensen liepen die net van het strand kwamen. Wij stonden namelijk op het punt om het Nederlandse nieuwjaar te vieren, dat bij ons om negen uur ´s avonds zou zijn. Terwijl de rest van Punta del Diablo bezig was met het hardnodige siestaatje voor de feestavond, zaten wij aan onze eerste caipiriña. Aangezien die al op was voor het aftellen begon, luidden wij 2012 in met onze tweede cocktail, op klaarlichte dag. Het hele café keek nogal op toen wij elkaar opeens om de hals vlogen en een gelukkig nieuwjaar wensten. Vreemde Hollanders, die niet eens kunnen klokkijken.

Een paar cocktailtjes verder, kwamen we er achter dat wij tóch niet geboren zijn om Oud & Nieuw in een Zuid-Amerikaans land te vieren. Eerst eten en dán drinken is best een goede Hollandse traditie, maar gaat in Uruguay niet op. Dus zaten wij om elf uur ´s avonds in een restaurant, een vol bord pasta voor onze neus en geen honger meer. Wel waren we in de feeststemming en hadden we heel veel zin om te dansen, maar de clubs gingen helaas niet voor tweeën open. We besloten ons avondeten te laten voor wat het was en naar het strand te lopen. Aangezien Zuid-Amerikanen niet zo punctueel zijn als wij, zagen we iedere minuut een ander groepje mensen dat besloten had dat het twaalf uur was de champagne ontkurken. Wij besloten toch maar te wachten tot Riannes telefoon op 00.00 sprong en wensten elkaar voor de tweede keer die avond een gelukkig nieuwjaar, dit keer zonder cocktail. Vervolgens keken we ook voor de tweede keer die week naar een spectaculair vuurwerk, dit keer op het strand. Een raar idee om het jaar in te gaan op zo´n ander moment dan al onze vrienden en familie thuis, maar ik kreeg er kippenvel van om het vuurwerk boven de oceaan te zien. De opening van de clubs om half 3 hebben we die nacht niet meer gehaald, aangezien het in Nederlandse tijd op dat moment alweer bijna ochtend was en wij duidelijk niet de feestbeesten die we onszelf voorhielden te zijn. Maar we hadden een ontzettend leuke avond gehad die we ons de rest van ons leven zouden herinneren. Bovendien: hoe vaak kun je nou zeggen dat je rug is verbrand met Oud&Nieuw, omdat je te lang in de zon hebt gelegen…

Op 2 januari hebben we in Montevideo eindelijk Riannes verlate kerstpakketje opgehaald, waarna we ons een paar dagen hebben teruggetrokken in Colonia, samen met onze nieuwe voorraad Nederlandse tijdschriften en speculaas en pepernoten. Colonia is de oudste stad van Uruguay, een schattig plaatsje vol gekleurde huisjes en herinneringen aan de kolonisatie van de Portugezen. Een ideale plek om even bij te komen van de feestdagen en op te laden voor de komende weken, die we doorbrengen in Buenos Aires en Rio de Janeiro. De hostelkamer waar we vanmiddag incheckten zit midden op de grootste straat van de stad, en heeft een balkon waarvan ik spontaan zin krijg om Don´t cry for me Argentina te gaan zingen. Om de lieve inwoners van deze stad te sparen heb ik het echter maar gelaten…

Deze keer gelukkig wel foto´s bij de blog, en de rest is te vinden op http://www.photobucket.com/marionrianneargentinie (ook de watervallen van Iguazu) en http://www.photobucket.com/marionrianneuruguay. En Riannes verhaal lees je uiteraard op http://www.rianneklazinga.com. Hopelijk hebben jullie allemaal een goede jaarwisseling gehad en wordt 2012 een geweldig jaar!